Το βλέμμα χαμήλωσε και με έναν κρυφό λυγμό προσπάθησε να κρύψει την συγκίνηση.
«ΧΩΡΙΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ»...

Κανένας πολιτισμός δεν θα καταστεί βιώσιμος εάν οι επιστήμες, πριν από κάθε πειραματική έρευνα και εφαρμογή δεν ελέγξουν με την Υψίστη Συνείδηση τα «όρια» και τους παράγοντες ασφαλείας των. Δυστυχώς, ο σύγχρονος άνθρωπος, δημιουργός του παρόντος πολιτισμού, πριν επινοήσει τρόπους γιά την ευημερία του και σωτηρία του επινοεί μεθόδους και όπλα δυστυχίας και καταστροφής. Πιστεύει βέβαια, γιά την καταστροφή των άλλων, (ποιών άλλων;) κάτι που καθιστά εμφανές οτι ο άνθρωπος σαν άτομο ή σαν «ομάδα» διαχωρίζει τον εαυτό του από άλλα άτομα ή ομάδες ανθρώπων.

του Ηλία Γιαννακόπουλου

«Το παρελθόν μιλάει πάντα όπως ένα μαντείο: μόνο ως
αρχιτέκτονες του μέλλοντος, ως γνώστες του παρόντος θα
κατανοήσουμε το χρησμό του…. Καλό είναι τώρα να γνωρίζουμε ότι
μόνον όποιος χτίζει το μέλλον έχει δικαίωμα να δικάζει το παρελθόν» (Νίτσε)

Ο Διογένης, κρατώντας ένα αναμμένο φανάρι στο χέρι του, αναζητούσε τον άνθρωπο στην αρχαία Αθήνα.  Όταν ο Πλάτωνας στην Ακαδημία του  όρισε το ανθρώπινο ον ως δίποδο ζώο και άπτερο, ο Διογένης πήρε μια ξεπουπουλιασμένη κότα και πήγε στην Ακαδημία παρουσιάζοντας τον άνθρωπο έτσι όπως τον όριζε ο Πλάτωνας.

Ο Γιώργος Λούκας, χιλιάδες χρόνια μετά τον Διογένη, αποφάσισε να αναζητήσει τον άνθρωπο, με ένα σακίδιο στην πλάτη.