Σχέσεις εξάρτησης

Σχέσεις εξάρτησης

Η Μαργαρίτα δηλώνει εξαρτημένη από τον αρραβωνιαστικό της και τρέμει στην ιδέα να μην τον έχει στη ζωή της... κάνει τα πάντα μαζί του... συνδέει κάθε στιγμή της ζωής της με αυτόν... ονειρεύεται... επιθυμεί... σχεδιάζει... κι όλα αυτά εμπεριέχουν απαραιτήτως και αποκλειστικά αυτόν... οι φίλες της προσπαθούν να τη βοηθήσουν λέγοντας της ότι κινδυνεύει να χάσει εντελώς την αυτονομία της αν συνεχίσει να σκέφτεται έτσι... εκείνη όμως δεν ακούει κανέναν...

Όσο πιο εξαρτημένος είσαι από μία σχέση, τόσο πιο πολύ αγχώνεσαι μήπως τη χάσεις. Κι όσο πιο πολύ αγχώνεσαι μήπως τη χάσεις, τόσο πιο πολύ προσπαθείς να την κρατήσεις. Το να είσαι εξαρτημένος μεταφράζεται σε πρακτική εξάρτηση με κυριότερη την οικονομική και σε συναισθηματική που αποδεικνύεται τις περισσότερες φορές και η πιο δύσκολη.

Η αλήθεια είναι πως όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε βιώσει τι σημαίνει να είσαι εξαρτημένος όταν ήμασταν βρέφη και η επιβίωσή μας εξαρτιόταν από τους άλλους και αργότερα ως παιδιά όταν αδυνατούσαμε να αποφασίσουμε για εμάς και να διαθέσουμε τον εαυτό μας όπου, όπως και όποτε θέλαμε.

Όσο πιο εξαρτημένος ήσουν όταν ήσουν παιδί, τόσο πιο δύσκολο είναι να φανταστείς τον εαυτό σου ανεξάρτητο και αυτοδύναμο. Κι όσο πιο δύσκολα σε φαντάζεσαι αυτόνομο, τόσο περισσότερο δυσκολεύεσαι με την περιβόητη διαδικασία της συναισθηματικής ενηλικίωσης. Κι όσο περισσότερο δυσκολεύεσαι να ενηλικιωθείς συναισθηματικά, τόσο τείνεις να το καθυστερείς ή να το αποφεύγεις. Κι όσο περισσότερο το αποφεύγεις, τόσο οι άλλοι σου φέρονται σαν να είσαι παιδί και σε βάζουν στην άκρη αγνοώντας ιτς ανάγκες σου ή αποφασίζοντας οι ίδιοι τι χρειάζεσαι και τι όχι ή αναλαμβάνοντας τις ευθύνες σου με συνέπεια να σε αποδυναμώνουν.

Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς επαναλαμβάνεις πρωταρχικά μοντέλα σχέσεων μπαίνοντας σε νέες σχέσεις εξάρτησης με έναν σύντροφο προκειμένου να ζήσεις ξανά εκείνη την ασφάλεια, την ασφάλεια της σχέσης με τους γονείς σου. Μια ασφάλεια που ήταν περιοριστική αλλά την ίδια στιγμή γνώριμη. Με άλλα λόγια διατηρείς μια εξαρτημένη στάση ζωής επιλέγοντας ως σύντροφο έναν άνθρωπο που θα σε φροντίσει όπως σε φρόντιζαν οι γονείς σου αλλά και που θα σε περιορίσει όπως σε περιόριζαν εκείνοι.

Ξεχνάς βέβαια πως ο σύντροφός σου δεν είναι ο γονιός σου αλλά ένας ξένος άνθρωπος με τις δικές του αντοχές. Σε αντίθεση με το γονιό σου που μπορεί να έβαζε στην άκρη τις δικές του ανάγκες για να σε φροντίσει, εκείνος δεν είναι υποχρεωμένος ούτε σε θέση να σου δώσει την ίδια ασφάλεια που σου έδιναν οι γονείς σου τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Όσο περισσότερο λοιπόν αποτυγχάνει να σου δώσει ασφάλεια, τόσο πιο ανασφαλής νιώθεις και νοσταλγείς τα παιδικά σου χρόνια. Κι όσο περισσότερες δυσκολίες συναντάς στη ζωή σου, τόσο πιο πολύ εύχεσαι να ήσουν και πάλι παιδί και να τρύπωνες στην αγκαλιά του μπαμπά και της μαμάς αφήνοντας όλα τα άλλα στην άκρη. Κι όσο καλύτερα συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι πλέον παιδί και επομένως δεν μπορείς να τα αφήσεις όλα στην άκρη, τόσο περισσότερο αγχώνεσαι για το πώς θα τα αντιμετωπίσεις.

Νέλη Βυζαντιάδου