Οι μαθητές της Θεσσαλονίκης λένε STOP στα τροχαία

'Λέμε STOP στην οδική ανασφάλεια'' - Ένα κόμικς για την κυκλοφοριακή αγωγή

 Δημήτρης Αντωνίου:  Στα 16 του χρόνια κι ενώ βρισκόταν έξω από το σχολείο του στην οδό Αδριανουπόλεως της Καλαμαριάς, ένα αυτοκίνητο που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα, ανέβηκε στο πεζοδρόμιο και «θέρισε» τρεις μαθητές.

Ο Δημήτρης τραυματίστηκε πολύ σοβαρά και έκτοτε καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. 

Η ζωή σταμάτησε για εκείνον στιγμιαία, σύντομα ωστόσο αντέστρεψε το κλίμα και την πήρε στα χέρια του. Σπούδασε στο τμήμα Φυσικής του Α.Π.Θ. και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στην Οικονομική Επιστήμη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. 

Αντικείμενο της μεταπτυχιακής του διατριβής ήταν τα τροχαία ατυχήματα στο Δήμο Θεσσαλονίκης και τώρα ολοκληρώνει μια εξίσου ενδιαφέρουσα μελέτη για τους 14 δήμους του νομού. 

«Αυτό που πολλοί δεν ξέρουν είναι ότι τα περισσότερα ατυχήματα στον δήμο Θεσσαλονίκης αφορούν  παρασύρσεις πεζών και το ποσοστό τους είναι διπλάσιο από οποιαδήποτε άλλα», λέει ο Δημήτρης Αντωνίου που θεωρείται από τα πιο μαχητικά άτομα στο χώρο της αναπηρίας και από τους πιο επιδραστικούς νέους σήμερα.

Έγραψε το κόμικ αυτό, που διακινείται σε σχολεία της πόλης, σε συνεργασία με την Τροχαία Θεσσαλονίκης, την οποία και ακολουθεί σε πολλές από τις εκδηλώσεις. Παράλληλα, κάνει ομιλίες, τόσο για τον σεβασμό των δικαιωμάτων των ΑεΑ, όσο κυρίως για την πρόληψη των τροχαίων ατυχημάτων.

Έγραψε τρία βιβλία -τα δύο είναι συλλογές διηγημάτων και το ένα μυθιστόρημα-, ενώ για δύο συνεχόμενες χρονιές πρωταγωνιστούσε στην θεατρική παράσταση «Στα καλά του καθισμένου», της οποίας έχει γράψει το σενάριο και κάνει την σκηνοθεσία.

«Οι αρχές κατανοούν, δείχνουν να αντιλαμβάνονται τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία, αλλά δεν κάνουν κάτι ουσιαστικό. Στο εξωτερικό υπάρχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες και τα άτομα που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο δεν σταματούν την καθημερινότητά τους, επειδή τους έτυχε ένα ατύχημα», δηλώνει ο Δημήτρης Αντωνίου. 

Σε όλες τις εμφανίσεις και τις ομιλίες του, εστιάζει στο θέμα της πρόληψης.

Θεωρεί ότι στην Ελλάδα οι οδηγοί απέχουν αρκετά από τον σεβασμό στους πεζούς, αλλά και στον εαυτό τους -οδηγούν χωρίς ζώνη ασφαλείας και χωρίς κράνος- και δεν αντιλαμβάνονται πόσες επικίνδυνες κινήσεις κάνουν στο δρόμο.

 «Μια στραβοτιμονιά μπορεί να μην γίνει καν αντιληπτή. Μπορεί όμως και να στοιχίσει μια ζωή», τονίζει, ενώ επίσης δεν του αρέσει καθόλου η προσοχή που του δείχνει ο υπόλοιπος κόσμο. «Δεν μου αρέσει που ο κόσμος νοιάζεται υπερβολικά, επειδή με βλέπει στο αμαξίδιο. Δηλαδή αν ήμουν καλά, δεν θα άξιζα την ευγένειά τους, την προσοχή τους, τον σεβασμό τους; Πρέπει όλοι να είμαστε καλοί με όλους. Να μην διαχωρίζουμε τους ανθρώπους. Ο σεβασμός στον άλλον, είναι προϋπόθεση για να πάμε μπροστά», αναφέρει και καταλήγει: «αγωνίζομαι κάθε μέρα για να ζήσω όπως επιθυμώ εγώ κι όχι όπως μου τα έφερε η τύχη».