Δόμνα*, από χτες Τρίτη 20 Φεβρ. 2024.
![σμ]()
Eίχαμε την τιμή να έχουμε μαζί μας χτες στη "Δόμνα" τις ηθοποιούς Μαρία Εγγλεζάκη και τη Μαρία Φιλίππου από τον θίασο της Μιμής Ντενίση και της θεατρικής παράστασης "Κι από Σμύρνη ...Σαλονίκη" που παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης.
Κάτι αντίστοιχο είναι και η "Δόμνα", από την Τυρολόη της Ανατολικής Θράκης ...στη Σαλονίκη, πριν 100 χρόνια, τότε μετά την Μικρασιατική καταστροφή και τον ερχομό των προσφύγων. ![κ]()
Προσφυγικό δημιούργημα η "Δόμνα" από τη Δόμνα και τον άνδρα της τον Χρήστο πρόσφυγες από την Τυρολόη που δημιούργησαν τη "Δόμνα" και λειτουργεί για 81 χρόνια.
Παρόμοια ιστορία πραγματεύεται και η θεατρική παράσταση.
Έτσι κι εμείς χτες κάναμε και μια αναφορά στα τραγούδια της προσφυγιάς (από τη Σμύρνη, από τη Μικρά Ασία, από τον Πόντο, από την Ανατολική Θράκη).
81 χρόνια "Δόμνα" (1943-2024).
Κάθε Τρίτη & Σάββατο (ώρα 21.30)
τηλ. επικοιν.: 6934 562900 & 6944 682564
![δομνα]()
*Η Δόμνα είναι μια ιστορική ταβέρνα της Άνω Πόλης, το μοναδικό κουτούκι που έχει απομείνει στην περιοχή, το οποίο φέτος συμπληρώνει τα ογδόντα ένα χρόνια ύπαρξης.
Εκτός από μια «τρύπα» στην οδό Αθανασίου Διάκου κάτω από τα βυζαντινά τείχη, είναι ένα μέρος όπου έχουν γίνει τρικούβερτα γλέντια, «ογκώδεις και μαχητικές οινοποσίες, πλάκες και μπουγέλα, στα τραπεζάκια της γεννήθηκαν γνωριμίες και έρωτες επωνύμων και τις μεταμεσονύκτιες ώρες, και μέσα από ατέρμονες συζητήσεις και συγκρούσεις, επιλύονταν εγχώρια και διεθνή ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα, ενώ από τις καρέκλες της άρπαζε η χούντα αντιστασιακούς».
Είναι μέρος της ιστορίας της Θεσσαλονίκης, και για τους μυημένους ένας ναός διασκέδασης και πολιτισμική κιβωτός.
«Η ταβέρνα άρχισε να λειτουργεί το
1943, έναν χρόνο
πριν από την απελευθέρωση, και λεγόταν
Ρεματάκι, από το νερό που ανάβλυζε από έναν βράχο παραδίπλα», έλεγε σε μια συνέντευξη για το ΑΠΕ το 2008
ο κυρ-Τάκης, ο οποίος ανέλαβε τη διαχείριση του μαγαζιού από τους γονείς του
το 1952, μόλις απολύθηκε από τον στρατό. Λίγο αργότερα το μαγαζί, που
μέχρι και το 1963 λειτουργούσε ως ταβέρνα- μπακάλικο, μετονομάστηκε σε
Δόμνα, στη μνήμη της μητέρας του, που πέθανε
το 1952 σε ηλικία 52 ετών.![θ]()
«Τότε ήταν εδώ μαχαλάς και έρχονταν οι μερακλήδες για ρετσίνες και μεζέ», θυμόταν, διευκρινίζοντας ότι τότε οι μπριζόλες και τα σουβλάκια ήταν μεγάλη πολυτέλεια για την οικονομική κατάσταση των ανθρώπων και το βασικό μενού −με την ονομασία «Ολυμπιακός», παραπέμποντας στα χρώματα του πιάτου− περιλάμβανε μία φέτα τυρί και μισή ντομάτα κομμένη και απλωμένη. Αργότερα, όσο βελτιώνονταν τα οικονομικά του κόσμου, το μενού εμπλουτίστηκε σταδιακά με κανένα σουτζουκάκι, φασολάδα στον φούρνο και ψάρια.
Ο κύριος Τάκης, που κράτησε ανοιχτό το μαγαζί επί σχεδόν έξι δεκαετίες, πέθανε το 2010, και η ταβέρνα πέρασε στα χέρια των παιδιών του, του Κώστα και του Χρήστου.
Η Δόμνα εξακολουθεί και σήμερα να είναι στέκι διανοούμενων και ανώνυμων μερακλήδων και για να βρεις τραπέζι πρέπει να προνοήσεις καιρό πριν να κλείσεις, γιατί αν πας χωρίς κράτηση είναι αδύνατο να βρεις.
Πηγή:www.lifo.gr
