ΜΟΡΣΙΜΟΣ ΕΝΙΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΝ ΑΓΟΣ ή "ΤΕΧΝΗΤΟΙ ΙΟΙ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΠΡΟΣΩΠΑ" |Μανώλης Καπουσίδης1995|

Ο Δυτικός πολιτισμός προέρχεται και δεσμεύεται από τρείς δυναμικές. Τις δυναμικές της Κατοχής της Άγνοιας και του Τυχαίου (ΚΑΤ).
Είναι όμως αυτό πολιτισμός; Με τον χειρισμό της Άγνοιας κάτω από την αυστηρή επίβλεψη της Κατοχής ώστε να καταστή εκμεταλλεύσιμη η εμφάνιση του Τυχαίου δημιουργήσαμε αυτό που αποκαλούμε «γνώση» και που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά «ορθολογικοί» κανόνες «λειτουργίας» μέσα στα χαλύβδινα πλαίσια αυτού του Άξονα. Η Σύνεση σπανιότατα εμφανίζει ίχνη της, ενώ ο φιλοσοφικός θρησκευτικός και ειδικά ο πολιτικοοικονομικός και επιστημονικός τυχοδιωκτισμός ηγεμονεύουν. Έτσι καραδοκεί διαρκώς ο Πανόλεθρος. Αυτό αντί να μας καθιστά πιό προσεκτικούς, απεναντίας μας οδηγεί στην θέση: τον όλεθρο θα τον αντιμετωπίσουμε με τα ίδια του τα όπλα. Έτσι προβαίνουμε στην επινόηση και κατασκευή των μέσων του ολέθρου! Το ότι το κυριώτερο όπλο του όμως είναι ο ίδιος ο άξων του «πολιτισμού» μας, δεν το λαμβάνουμε υπ’ όψιν. Πρακτικά ηττημένοι, θεωρητικά νικητές. Ο όλεθρος πάντα σιωπά και μόνο πράττει. Διηθεί και κατευθύνει τα έργα μας και εκχυδαΐζει το λόγο μας. Έτσι λοιπόν στον άξονα Κατοχή-Άγνοια-Τυχαίο έχει παρεισδύσει και ο Όλεθρος. Τετράζυγος άρα ο άξων του πολιτισμού μας ή αν θέλετε τετράπορτο το άδυτο του ναού του (του πενταγώνου του).
Κάτω λοιπόν από τις επιταγές ενός τέτοιου δεσποτικού πολιτισμού, καθαρά σχιζοειδικού και απρόβλεπτου η ανθρωπότης ανίκανη ν’ αντιδράσει και να διαμαρτυρηθεί σαν να μην υπάρχει κανένα κοινό σημείο επικοινωνίας αφέθηκε εντελώς αδύναμη στις άγνωστες αποφάσεις της Ειμαρμένης. Έτσι οι «ψυχές» των ανθρώπων συνωστίζονται μέσα στον νέο «μεσαίωνα» στο νέο και φρικτώτερο του μεσαιωνικού, έρεβος. Είναι η κατάσταση τόσο τραγική; θα αναρωτηθούν οι ελάχιστοι. Και λέγω οι ελάχιστοι καθότι αυτοί που βρίσκονται μέσα στο έρεβος του πολιτισμού δεν έχουν περιθώρια να αναρωτηθούν, αυτοί δε που το δημιούργησαν δεν έχουν λόγο να αναρωτηθούν. Φαίνεται λοιπόν οτι η Ειμαρμένη που κάποτε προκαλούσε δέος και τρόμο, σήμερα αποτελεί πόλο ελπίδας των ανθρώπων, ενώ αυτό που αποτελούσε κάποτε θεωρητικό έστω πόλο ελπίδας, ο πολιτισμός, προκαλεί σήμερα δέος και τρόμο. Θα ήτο δυνατόν ο πολιτισμός να ήτο ένας ανθρωπιστικός πολιτισμός; Φυσικά ΝΑΙ. Απαραίτητη προυπόθεσις θα ήτο στον άξονά του να αντικατασταθή η νοσογόνος του και παράφρων δυναμική της Κατοχής. Πως όμως να συμβεί όταν είναι ένας πολιτισμός που ανεπτύχθη κάτω από την αυστηρή επίβλεψή της και τους καταχθόνιους χειρισμούς της; Η Κατοχή προυποθέτει και διαρκώς απαιτεί πόλεμο κάθε μορφής και είδους όχι μόνο γιά την Κατοχή αυτών που δεν θέλουν ή δεν μπορούν ή δεν γνωρίζουν πώς να κατέχουν, ούτε και γιά την κατοχή αυτών που μπορούν να παράγουν και εφευρίσκουν μεθόδους και μέσα που θα εξυπηρετούν την κατοχή, αλλά κυρίως εναντίον αυτών που θέλουν επίσεις να κατέχουν και έχουν ήδη βρεθεί στις ανώτατες κλίμακες του βασιλείου της Κατοχής. Εκεί ο πόλεμος είναι ποικιλόμορφος, πανούργος και αδυσώπητος. Επιστρατεύουν όλα τα μέσα του πολιτισμού και τον πολιτισμό γιά την παραγωγή των μέσων του πολέμου της Κατοχής. Τα παραπολιτισμικά προϊόντα ίσως πότε-πότε χρησιμοποιούνται γιά να εμπαίζουν ή γιά να «ανακουφίζουν» τα βαρύτατα τραύματα της ανθρωπότητος που προέρχονται από τον πόλεμο αυτό, τον πόλεμο του πολιτισμού της Κατοχής ή της Κατοχής του πολιτισμού.

Μόνο ανοήμονες μπορούν να υποστηρίξουν ότι δεν βαδίζουμε πάνω σε ένα λεπτό κρυστάλλινο, θολό, διάδρομο «γνώσης» ο οποίος επεκτείνεται στην επιφάνεια ενός αχανούς ωκεανού Άγνοιας. Αλλοίμονο εάν η αφροσύνη μας, προκαλέσει αυτόν τον ωκεανό. Τα θρύψαλα των κρυστάλλων θα βρεθούν στους βυθούς του και στις απόκρυμνες ακτές του. Και εμείς; Παρ’ όλα αυτά η πρόκλησή μας έχει υπερβεί επικίνδυνα τα όρια ασφαλείας και ιδού τα πρώτα ολέθρια ρήγματα.
Τα Μυστήρια κατοικούν στο βασίλειο του Φωτός.Έτσι γιά να πλησιάσουμε ώστε να μας αποκαλυφθούν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε με πολύ σεβασμό το ελάχιστο από αυτό το φως που μας εδόθη Κοσμική Δωρεά, την «λυχνία» της Συνείδησης, της Νόησης, της Αγαθότητος της «Ιερής Αναγωγής». Όμως, πεπλανημένως, πιστέψαμε πως τα μυστήρια κατοικούν στο Σκότος, το οποίο δεν έχει καμμία θέση μέσα στη Δημιουργία. Είναι επινόηση του ανθρώπου η οποία στρέφεται μόνο εναντίον του και ειδικά όταν την χρησιμοποιέι γιά να ερευνήση την αλήθεια και να εμπαίζει το Φως.
Ο αναμενόμενος, κατασκευασμένος θετός υιός του ανθρώπου είναι ο άγγελος του Ερέβους, ενώ ο ίδιος ο άνθρωπος είναι υιός του Θεού του Φωτός. Σ’ αυτήν την αναμονή και σ’ αυτήν την προετοιμασία είναι τοποθετημένη η πτώση του, η παρεκτροπή του, η ασωτία του και ο επικείμενος όλεθρός του. Έτσι θα επιχειρήσω μία κατάδυση σε μία περιοχή της ερήμου της πτώσης, στην περιοχή της γενετικής μηχανικής, ίσως και κατορθώσω να αποκομίσω στοιχεία της παρεκτροπής, της ασωτείας και του παρακειμένου ολέθρου.
Εξ’ αρχής, καθιστώ ξεκάθαρη την θέση μου. Η Βιολογία θα έπρεπε να παραμείνει η υπέροχη και ιερή όασις (όπως ξεκίνησε) όπου αυστηρότατοι «θρησκευτικοί» νόμοι θα έπρεπε να ισχύουν και η ιεροσυλία όχι μόνο θα αποτελούσε το βαρύτερο έγκλημα και το κατ’ εξοχήν αμάρτημα, αλλά θα έπρεπε να θεωρείται και αδιανόητη.
Είναι αναμφισβήτητο το ότι το Τυχαίο έχει συμβάλλει στην ανάπτυξη της επιστήμης πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε ορθολογική υπόθεση η οποία υπεβάλλετο στη δοκιμασία της πειραματικής απόδειξης. Εάν η δεύτερη διαδικασία ήτο ιδιαίτερα ανεπτυγμένη και κυριαρχούσα, η επιστήμη θα είχε ίσως διαφορετική μορφή. Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν συμβάλλει ουσιωδώς στην ανάπτυξη της επιστήμης, αλλά συμβάλλει κυρίως με έναν ορθολογισμό που παραβιάζει τα όριά του. Το να παραβιάζουμε όμως τα όρια του ορθολογισμού στην υπόθεση, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την παραβίασή του στην πειραματική εφαρμογή και ειδικά όταν παράλληλα με το ορθολογικό αναμενόμενο συνυπάρχει το «σκότος» στο οποίο ο ορθολογισμός μας ωθεί έντονα να υποθέσουμε οτι πιθανόν κρύπτεται μία μορφή ολέθρου. Όταν λοιπόν η πρόθεσις της παραβίασης των ορίων του επιστημονικού ορθολογισμού μας αποκαλύπτει την πιθανότητα ενός ανεξέλεγτου ολέθρου εκ του αποτελέσματος και αυτή η αποκάλυψη μας αφήνει αδιάφορους ενώ κάποια σκοτεινή σκοπιμότητά μας ή αχαρακτήριστη αφροσύνη και επιπολαιότης μας, οδηγεί στην διάνοιξη των πυλών του ολέθρου, τότε η «εσχάτη των ποινών» θα πρέπει να είναι η αμοιβή μας. Διαφορετικά σε χρόνο ανύποπτο η επιστήμη θα γίνη η εσχάτη των ποινών μας. Και γιά μεν τους υπεύθυνους αυτή η ποινή και ελαχίστη θα είναι και αναποτελεσματική, γιά δε τους ανεύθυνους και άδικη και τελεσίδικη και φυσικά αναποτελεσματική. Έτσι λοιπόν φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι εφ’ όσον μία τέτοια πιθανότης πάντα θα υπάρχει οι «ανεύθυνοι» θα πρέπει να αποκτήσουν ευθύνες. Δηλαδή ΛΟΓΟ. Εφ’ όσον αρνηθούν να αποκτήσουν «λόγο» τότε θα πρέπει να θεωρηθούν συνυπεύθυνοι.
Γιά να αποκτήσουν πρέπει να απαιτήσουν.
Και φυσικά δεν θα απαιτήσουν κατ’ ευθείαν από τους επιστήμονες, αλλά από τους κυρίους των υποσχέσεων, τους κυρίους που απαιτούν την ψήφο τους, τους κυβερνώντες. Και αυτή η απαίτηση ωχριά εμπρός σε οποιαδήποτε άλλη. Γιά να απαιτήσουν όμως πρέπει να βρίσκονται στο ύψος της απαίτησής των. Και εδώ βρίσκεται απαιτητικότατο το δικό τους βαρύ χρέος. Βέβαια γιά να διαμορφωθεί ένα χρέος και να πάρει την πλήρη «ουσία» του πρέπει να συμβάλλουν προυποθέσεις και πράξεις και σ’ αυτή την διαδικασία μπορεί διάφοροι παράγοντες να παρέμβουν ώστε να το αλλοιώσουν να το υποτιμήσουν ή και εξουδετερώσουν. Η διαδικασία λοιπόν είναι σοβαρότερη απ’ ότι εκ πρώτης φαίνεται.

Αφροσύνη-Επιπολαιότης. Σωφροσύνη-Σοβαρότης. Εάν στο μέσον αυτής της τετράδος τοποθετήσουμε την Σκοπιμότητα, τότε δημιουργούμε ένα ζυγό με τον οποίο μπορούμε να αξιολογήσουμε τον πολιτισμό μας και την επιστήμη μας. Το αποτέλεσμα μας αφήνει εμβρόντητους. Ο ζυγός γέρνει ανεπίτρεπτα και άκρως επικίνδυνα αριστερά οπότε και αναλόγως αξιολογείται η Σκοπιμότης.
Αυτό το αποτέλεσμα όμως δεν χαρακτηρίζει το σύνολο της επιστημονικής κοινότητος. Απεναντίας η συντριπτική πλειοψηφία των επιστημόνων δεν έχει σχέση με το αποτέλεσμα εν αντιθέσει με την διεθνή πολιτική κοινότητα. Τι συμβαίνει όμως και μία μηδαμινή μειοψηφία «κατορθώνει» να παρεμβαίνει κακοηθέστατα και να αποπροσανατολίζει την επιστημονική «θεότητα»; Η αιτία είναι γνωστή σε όλους. Στο σύνολο των δύο, επιστημόνων και πολιτικών, η συντριπτική πλειοψηφία που καθορίζει το αποτέλεσμα είναι πλεοψηφία αφρόνων και έτσι ο μέγας αριθμός σωφρόνων επιστημόνων και ο ελάχιστος των πολιτικών δεν δύνανται να έχουν αποφασιστικό λόγο σ’ αυτήν την παγκόσμια μονάρχουσα «δημοκρατία».
Αν ανατρέξουμε ελάχιστα στο παρελθόν θα κάνουμε μία ουσιώδη διαπίστωση η οποία σαν τεχνητός ήλιος αλλά κακός οιωνός ανέτειλε ξαφνικά με μία εκτυφλωτική ακτινοβολία αλαζονίας (και όχι φωτός) η οποία δημιούργησε τέτοιες παραισθήσεις που οδήγησε νοήμονες, φιλοσόφους, επιστήμονες και πολιτικούς να αναγγείλουν ή να «αποδεχθούν» τον θάνατο του «Θεού». Η αφύπνισις νεογνικών επιστημονικών «γνώσεων», ελάχιστα σοβαρών, σοβαροφανών ή αστείων ορθώθηκε σαν μαγικό κάτοπτρο σύγχυσης εμπρός στην ίδια την Νόηση και την οδήγησε έμμεσα να αυτοχαρακτηρισθεί και να προκαλέσει την μεγαλύτερη υποτίμησή της. Μεταμορφώνοντας τις «επινοήσεις» της σε τάφο τής Θεότητος έθετε και τον ίδιο τον εαυτό της μέσα. Έτσι μεταμορφώνονταν σε Ταφική Αλαζών. Όχι όμως η Νόησις που προέρχεται από το Πνεύμα, αλλά η νοησιφάνεια ή νοθογενής «νόησις», η παρανόησις που αυτή την περίοδο της ιστορίας κατευθύνει το «πηδάλιο» της ανθρωπότητος και εκθρονίζει το Πνεύμα οδηγώντας το στη λαιμητόμο.
Τα άδυτα ιερά της φύσης παραβιάζονται και ακάθεκτοι ορμούμε στο άδυτο των αδύτων της ζωής με όλη την «μεγαλόπρεπη» βαναυσότητα της τεχνολογίας και την τεχνολογική αλαζονεία της συνείδησης. Η συγκομιδή από τους απέραντους ελληνικούς Νοητικούς κήπους των εσπερίδων έχει ταφεί στις χωματερές της Ευρώπης και των άλλων ηπείρων επειδή οι ειδήμονες δάγκωσαν τα χρυσά μήλα και διεπίστωσαν οτι ήταν πολύ σκληρά γιά να είναι βρώσιμα. Η τύφλωσή τους ή η αλαζωνική μωρεία τους κατόρθωσε να ανακαλύψει τρόπους γιά να απαλλαγεί από την ακατανόητη Δωρεά. Η ανθρωπότης είναι η δόξα της κιβδηλοποιίας. Έτσι την εκτρέφουν με ο,τιδήποτε κίβδηλο μπορούν να παράγουν.
Η χάραξη της αρχαίας ιερής πορείας με την μαγνητική βελόνη του ΓΝΩΘΙ Σ’ΑΥΤΟΝ και ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ ανεκόπη βάναυσα και λεηλατήθηκε οτιδήποτε θα μπορούσε να την ανασυντάξη.
Έκτοτε και σταδιακά επενοήσαν την «καταδυόμενη σπείρα» με αφετηρία ένα τέλμα αιώνων και απόληξη τα «αποτεφρωτήρια» της ψυχής και του πνεύματος του σημερινού ανοήμονος πολιτισμού. Ο ορίζων της τεχνολογικής νοημοσύνης προβάλλεται απ’ αυτήν σαν ορίζων της Δημιουργίας και του Δημιουργού.

Το 1953 ο James D. Watson και ο E.H.C. Crick ανακαλύπτουν την διπλή έλικα του DNA. Ήτο ήδη γνωστό από το 1944 οτι επ’ αυτού ήταν καταγραμμένες οι γενετικές πληροφορίες. Παρ’ όλη την συσσώρευση γνώσεων, βασικά ερωτήματα, γιά δεκαετίες -μέχρι και σήμερα- δεν ήτο δυνατόν να απαντηθούν όπως π.χ. τι καθορίζει την λειτουργία και «έκφραση» των γονιδίων, πώς αλληλοεπιδρούν, τι καθορίζει αν θα είναι ενεργά ή ανενεργά, πώς εξ ενός κυττάρου αναπτύσσεται ένας πολυκύτταρος οργανισμός και άλλα πάμπολλα. Εκείνο βέβαια που δεν ελήφθη σοβαρά υπ’ όψιν, όπως συνηθέστατα συμβαίνει, είναι η συνειδητοποίησις του κατά πόσον τα ερωτήματα που θέτουμε είναι πάντοτε τα ορθά,
αν οι απαντήσεις που δίδουμε είναι ορθές και πόσες χιλιάδες ακόμη ερωτήματα δεν έχουμε σκεφθή να τα θέσουμε και πως μέσα στις χιλιάδες που δεν σκεφθήκαμε, κάποιο, άγνωστο ποιό, μπορεί να είναι το ουσιωδέστερο απ’ όλα. Ως συνήθως με επιφανή επιπολαιότητα πιστεύουμε οτι οι ερμηνείες βρίσκονται ανάμεσα στα ερωτήματά μας και οτι δεν απαιτούντε όλες γιά να μπορούμε, ασυνείδητα, να επιχειρούμε γενετικές ακροβασίες. Στο ενδιάμεσο οι «τυχαίες» και απρόλεπτες αποκαλύψεις και εκπλήξεις δεν μας πείθουν γιά την έλλειψη γνώσης και σύνεσης, ούτε γιά τους κινδύνους που παρα-μονεύουν μέσα στο πυκνό δάσος της άγνοιας και της αλαζονείας και της κακοήθους σκοπιμότητος.
Είκοσι χρόνια μετά την ανακάλυψη της διπλής έλικος γνωρίζαμε ελάχιστα εν σχέσει με σήμερα που γνωρίζουμε ελάχιστα εν σχέσει με δέκα χρόνια στο μέλλον κ.ο.κ. Παρ’ όλους τους ολεθροφόρους κινδύνους όμως που παραμονεύουν ανάμεσα στα γενετικά παίγνια, οι βιολόγοι, οι συναφείς εταιρείες, τα εργαστήρια και οι οικονομικοπολιτικοί υδροκέφαλοι με την χαρακτηριστική ιδιόμορφη ολιγοφρένειά τους άρχισαν πυρετωδώς να επιδίδονται στο «πρόγραμμα» απεξάρθρωσης του κώδικα της ζωής γιά τον οποίον απαιτήθηκαν πάνσοφες επιλογές δισεκατομμυρίων ετών ώστε να καταστεί δυνατή η εμφάνισις, εγκατάστασις και ισορροπία της ζωής. Ανοήμονες βιολόγοι υπήρχαν και υπάρχουν αρκετοί γιά να οργανωθή το μεγαλύτερο ιστορικό έγκλημα. Επαναλαμβάνω: ανοήμονες βιολόγοι.Είναι ανόητο βέβαια να πιστεύουμε οτι οι βιολόγοι των «επιλεγμένων» εργαστηρίων είναι επιλεγμένες ιδιοφυίες. Αν παρακολουθήσουμε το έργο τους θα διαπιστώσουμε οτι είναι μετριότητες επιλεγμένες γιά μία συγκεκριμένη σκοπιμότητα και στιγματισμένες με όλες τις κακοήθειες που χαρακτηρίζουν τέτοιες μετριότητες. Και αυτό βέβαια δεν χαρακτηρίζει μόνο τους βιολόγους αλλά πολλούς κλάδους επιστημόνων. Στους βιολόγους όμως αποκτά ιδιαίτερη σοβαρότητα.
Έτσι περίπου είναι η κατάσταση της σημερινής ΒΙΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ή όπως θέλουν να την αποκαλούν Biotechnology Industry! Πιστεύουν δέ «επιλεγμένοι» βιολόγοι (ο ανόητος πιστεύει πάντα οτι γνωρίζει πολύ καλά τι λέει και τι κάνει) οτι δραστικώτατα έχει αλλάξει η κατάσταση εδώ και δέκα-είκοσι χρόνια, από τότε που «και ο εξυπνότερος βιολόγος δεν θα μπορούσε να φαντασθεί τις σημερινές ερευνητικές μεθόδους…». Βέβαια δεν πρέπει να λησμονούμε οτι το ίδιο πίστευαν και τότε, στην δεκαετία του ’70 οι βιολόγοι, το ίδιο θα πιστεύουν και οι βιολόγοι του 2010. Όμως η βιοτεχνολογία, τα πειράματα της γενετικής μηχανικής, άρχισαν να παίρνουν τρομακτικές διαστάσεις εκείνη την δεκαετία, που σύμφωνα με τους σημερινούς βιολόγους, οι τότε βιολόγοι ούτε λίγο ούτε πολύ βρίσκονται μέσα σε ένα ημίφως ή σκότος. Αν είναι δυνατόν ένα μυστήριο σαν αυτό της «ζωής» να απαιτεί μόνο μερικές δεκαετίες γιά να εκτεθεί στο «φως» και στη λεηλασία! Τα «μυστήρια» της KGB και CIA απαιτούν περισσότερο χρόνο.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω το οτι πραγματικά σώφρονες βιολόγοι στις αρχές της δεκαετίας του 70 εναγωνίως προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να παρεμποδίσουν τα ολεθροτόκα πειράματα. Χαρακτηριστική είναι η φωνή αγωνίας τους στο SCIENCE: «είμαστε αρκετά σοφοί και έμπειροι ώστε να είμαστε έτοιμοι να ανακατέψουμε αυτό που η φύση γιά δισεκατομμύρια χρόνια απαγόρευε, το γενετικό υλικό των ευκαριωτικών και προκαριωτικών κυττάρων;.. (δηλαδή γονίδια π.χ. μικροβίων και ανθρώπων)… Δεν γνωρίζουμε τον τρόπο δράσης (επίθεσης) των μικροβίων και ιών στα κύτταρα…. έχουμε λοιπόν το δικαίωμα να δράσουμε δίχως δικλείδες ασφαλείας και πιθανότητες επανόρθωσης πάνω στην σοφία δισεκατομμυρίων ετών, απλώς γιά να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες και την περιέργεια λίγων επιστημόνων;….. Το μέλλον θα μας καταρασθεί…»

Σε κάποιο σημείο του απείρου υπάρχουμε. Αμφοτερόπλευρα εκτείνεται το άπειρο. Και προς τον μικρόκοσμο και προς τον μεγαλόκοσμο. Το λάθος μας είναι να πιστεύουμε οτι προς την απειροκατεύθυνση του μικροκόσμου μπορούμε να αναλάβουμε τον ρόλο Θεών, όπως αισθανόμαστε από την απειροκατεύθυνση του Μεγαπείρου «κάποιος» να παίζει τον ρόλο του Θεού σε μας: αμείληκτου, απλησίαστου και ακατανόητου. Καθότι όμως πεπερασμένοι, υποθέτουμε και πιστεύουμε οτι πρός την κατεύθυνση του μικροκόσμου υπάρχει πέρας. Άλλωστε οποιαδήποτε τεχνολογική ανάπτυξη δεν θα κατορθώσει ποτέ να μας φέρει ούτε μέχρι τα όρια του δικού μας Γαλαξία, ενώ απεναντίας μπορεί να μας «φέρει» ανάμεσα σε γονίδια, μόρια ή άτομα! Έτσι μπορούμε να γίνουμε κυρίαρχοι της φύσης που μας δημιούργησε, να την καταστρέψουμε και να την αντικαταστήσουμε. Όταν όμως από Νόμο Κοσμικό ανήκουμε σ’ αυτή, καταστρέφοντάς την θα καταστραφούμε και αντικαθιστώντας την θα αντικατασταθούμε. Από τι όμως; Δεν μας ενδιαφέρει. Φτάνει ορισμένοι υπερανόητοι να αισθανθούν γιά χρόνο απειροελάχιστο οτι είναι θεοί και μπορούν να προκαλούν την θεότητα της Κοσμικής Δημιουργίας.
Ο μύθος της μεγαλοφυίας πρέπει να καταρριφθεί. Δεν υπάρχουν σήμερα μεγαλοφυίες και αυτοί που χαρακτηρίζονται σαν τέτοιοι, είναι ή από σκοπιμότητα ή από άγνοια. Ο αιώνας μας είναι αιών της τεχνητής και τεχνικής ευφυίας. Ίσως υπήρξαν μερικοί ιδιοφυείς, αλλά το «σύνολο» της νοητικής τους ικανότητος μόλις να προσέγγισε το δείκτη του μετρίου. Δημιουργήθηκαν όμως αλλεπάλληλοι μύθοι γιά να γιά να «οικοδομηθή» ο μύθος της ανθρώπινης θεότητος που καταρρέει στην πρώτη απόπειρα του ανθρώπου να παίξει τον ρόλο θεού. Και εδώ αποκαλύπτεται η σαθρότης της πλαστής μεγαλοφυίας και τα ενδοχάσματα της «ιδιοφυίας». Σε κάθε τομέα της επιστημονικής έρευνας, η αλαζονία μας, πατά πάνω σε δάφνες κάτω από τις οποίες η άβυσσος της άγνοιας ούτε κάν θέλει να μας εμπαίξει. Οι δάφνες μαραίνονται και οπές προς την άβυσσο προβάλλουν. Άραγε αθροίζουμε γνώση αληθινή ή δάφνες γιά να κλείνουμε τις οπές και «προσχηματική» γνώση; Δυστυχώς ούτε προσχηματική γνώση καθότι όταν πιστεύουμε οτι αποκωδικοποιήσαμε τους νόμους του σύμπαντος και δεν απομένει πλέον τίποτα γιά να ανακαλύψουμε ή οτι έπαψε πλέον η φύση να ηγεμονεύη και υπέκυψε στην δική μας μονοκρατορία, τότε και τα «προσχήματα» έχουν καταρρεύση. Εδώ λοιπόν, σ’ αυτό το εγγύς σημείο είναι που θα παρέμβει η άβυσσος και ήδη τα πρώτα τελεσίγραφα τυπώθηκαν στην ανθρώπινη «οθόνη». Εαν η κοσμική θεότης αδιαφορεί γιά ορισμένες «εκτιμήσεις» μας όπως π.χ. c=3.0 X 10cm secή me=9.1 X 10-28g ή m=1.6 X 10-24g ή G=6,7 X 10-8 erg cm g-2 ή h=1,5 X 10-27 erg sec ή Η=1,6 X 10-18 sec-1 ή ρ=4 X 10-31 g cm-3 ή cc=4,8 X 10-10 erg1/2 cm1/2 ή 8πG/C4 Χ VED (vacuum energy density) (κοσμολογική σταθερά) κ.ο.κ. η Δημήτηρ δεν φαίνεται να αδιαφορεί γιά την χειρίστη ιεροσυλία και τα μυασματικά παίγνιά μας με τον κώδικα της εμβίου φύσεως. Η αλαζονία μας εδώ ξεπέρασε τον εαυτό της σ’ ένα αγώνα δρόμου με την αφροσύνη μας. Με την έναρξη της δεκαετίας του ’70 οι πρώτου υπεραλαζόνες και άφρονες εμφανίζονται απροκάλυπτα στα παρασκήνια της «καθημερινής» ανθρωπότητος και επισήμως στους εργαστηριακούς πύργους της επιστήμης της. Οι άνθρωποι κοιμούνται και ξυπνούν διαδοχικά μέσα στο αμφιθέατρο των θεαμάτων, της επιβίωσης, των ελπίδων και των απογοητεύσεων της παγκόσμιας ιλαροτραγωδίας. Και οι πλέον απαισιόδοξοι δεν συλαμβάνουν το τι προετοιμάζεται πυρετωδώς.
Η από βιολόγους θραύσις των «δομικών» μονάδων της ζωής των ζώντων οργανισμών, από πλασμίδια, βακτηριοφάγους, ιούς, μικρόβια μέχρι και του ανθρώπου και γενική γενετική παμμιξία κατά βούλησιν! Δηλαδή βίαιη «εισαγωγή» γενετικού υλικού, (γονιδίων) ανθρώπινων κυττάρων σε χρωματοσώματα μικροβίων ή ιών ή άλλων έμβιων και αντιστρόφως και ποικιλοτρόπως. Ό,τι η Φύση κράτησε αυστηρότατα χωριστά γιά δισεκατομμύρια χρόνια εμείς αρχίζουμε ασυνείδητα και δίχως την ελάχιστη γνώση ή ασφαλιστικές δικλείδες ή την παραμικρή βεβαιότητα και ασφάλεια να τα αναμιγνύουμε βίαια. Προς τι; Το ερώτημα δεν θα απαντηθή ποτέ ούτε ποτέ θα καταστεί δυνατή και η παραμικρή δικαιολογία. Ανοητολογίες πολλές. Ανάλογη με αυτή της ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικούς αντιδραστήρες! Δηλαδή παραγωγή ινσουλίνης, ιντερφερόνης, «ιικών πεπτιδικών αντιγόνων», ρενίνης κλπ π.χ. με εισαγωγή του γονιδίου ανθρώπων εντός κολοβακτηριδίων ώστε τούτο να παράγει ανθρώπινη ινσουλίνη με την «καθοδήγηση» του ανθρώπινου γονιδίου του υπεύθυνου γιά την παραγωγή ινσουλίνης στον ίδιο τον άνθρωπο. Με τέτοιου είδους προσχήματα φτάνουμε να κάνουμε τις πιό απίθανες μίξεις γενετικών υλικών ώσπου κάποια στιγμή εμφανίζεται ο ίδιος ο Δαίμων Τρόμος: Εμφάνισις απρόβλεπτων τεχνητών ιών με εντελώς απρόβλεπτες και θανατηφόρες νοσογόνους ιδιότητες και όχι μόνο αυτό. Το τραγικώτερο: πλήρης άγνοια της συμπεριφοράς των και πλήρης αδυναμία καταπολέμησής των. Ούτε ελέγχουμε πλέον και ούτε γνωρίζουμε τι πανίσχυρες και καταστροφικές χίμαιρες έχουν τεχνητώς δημιουργηθεί και οι πιθανότητες να καταστρέψουν εντελώς την ιερή κοσμική νομοθεσία στην οποία στηρίζεται εν γένει η ζωή είναι τόσο μεγάλες που φαίνεται πλέον βέβαιο οτι ή θα εξαφανισθεί η ζωή ή, η μέχρι σήμερα από καταβολής κόσμου έμβιος μορφολογία θα παραμείνει ανάμνηση στο κοσμικό υποσυνείδητο. Η εισαγωγή τεχνιτών και φυσικών γονιδίων στα σπέρματα (ωά και σπερματοζωάρια) διαφόρων οργανισμών ή η ανταλλαγή γονιδίων κλπ με το γελοιωδέστατο πρόσχημα οτι δεν μπορεί να προκύψη κάτι βιώσιμο, ενώ προέκυψαν πολλά θα οδηγήση σε τέτοια «φαινόμενα» στο εγγύς μέλλον που η εικόνα της φύσης τουλάχιστον θα φαίνεται σαν να παρατηρείται μέσα σε παραμορφωτικά κάτοπτρα. Όσο γιά την τραγικότητα στην εν γένει συμβίωση των όντων κανείς δεν μπορεί να την περιγράψει.
Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Γιά λόγους πολλούς και διότι όταν π.χ. ο Paul Berg στο Stanford κατασκεύαζε το υβρίδιο SV40 -lambda plage – E coli με την υποστήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης και του συναδέλφου του Renato Dulbecco και άλλων, εμείς και όλη σχεδόν η ανθρωπότης ασχολείτο με τον Kissinger και τον Allende, με την CIA και την Committee of 40, με τα έγγραφα του πενταγώνου και την ανταρσία στις φυλακές Attica N.Y. κλπ. Η κραυγή των αντιδρώντων βιολόγων: «το πείραμα του Berg είναι τρομακτικό και διασπείρει τον τρόμο σε όλους μας και σ’ αυτόν τον ίδιο», ήταν αδύνατον να φθάσει μέχρι σ’ εμάς, και να έφθανε όμως, εμείς θα ακούγαμε μόνο «Βιετνάμ». Όταν λίγο αργότερα σε ένα «συμπόσιο», σε κάποιο πύργο της Σικελίας η ερώτηση πρόβαλε σαν Δαμόκλειος σπάθη γιά την ανθρωπότητα: «πρέπει ή δεν πρέπει να προβούμε σε πειράματα γενετικής μηχανικής τα αποτελέσματα των οποίων, όσον αφορά τις κοινωνικές, πολιτικές, ηθικές και βιολογικές επιπτώσεις δεν μπορούμε να προβλέψουμε», ενώ ορισμένοι και πάλι αντέδρασαν, οι μεγαλύτεροι τότε βιολόγοι όπως ο sir Francis Crick έμειναν σιωπηλοί!
Η ομάδα λοιπόν Berg, Jackson, Symonds και Kaiser, Lobban κ.ά. συνεχίζουν τις «ερασιτεχνικές» τους μεθόδους στις τεχνικές μίξεις γενετικού υλικού διαφόρων οργανισμών και μικροοργανισμών (γενετικού υλικού μικροβίων σε κύτταρα θηλαστικών και αντιστρόφως) ενώ ήδη είχαν μεγάλη εμπειρία στο να μην έχουν προβλέψει στο παρελθόν τα αποτελέσματα των πειραματισμών των. Συγχρόνως το πρώτο «συνθετικό γονίδιο» έχει κατασκευασθή από τον H.G. Khoranα. Διάφορα ένζυμα (restriction enzymes, ligases, ECORI, Lambda exonuclease, terminal transterase κ.ά.) ATP, TTP και ραδιενέργεια χρησιμοποιούνται με όλη την ευκολία που παρέχει η ημιμάθεια, ο ενθουσιασμός και η άγνοια γιά την χιμαιρική μικροχειρουργική. Ο P. Lobban δημοσιεύει εκτεταμένη μελέτη το ’73 στο Journal of Molecular Bacteriology γιά τις πειραματικές του ακροβασίες γενετικής μηχανικής στο βακτηριοφάγο P22 και ο Berg με την ομάδα του (Mertz, Davis κ.ά.) έχει προηγηθή με τους δικούς του ανασυνδιασμούς γονιδίων και της κατασκευής υβριδίων με την βοήθεια του ECORI και DNA ligase. Ακολουθούν άλλοι όπως ο V. Sgaramella, H. Goodman κ.ά. σε ένα αγώνα δρόμου «φήμης», βιασύνης και ανεπανόρθωτου ολέθρου.
Την τραγικότητα της κατάστασης την συνειδητοποιούν ορισμένοι νεαροί βιολόγοι και με ενέργειές τους συγκαλείται «συμπόσιο» στο Asilomar Cοnference Center του Pacific Grove της California τον Ιανουάριο του ’73. Διάφοροι βιολόγοι με πρωτοστατούντα τον P. Berg υποστήριζαν οτι το άγνωστο του αποτελέσματος ενός πειράματος γενετικής μηχανικής δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να αποτελεί αιτία γιά να μην επιχειρηθεί ένα τέτοιο πείραμα. Ο Berg που καθοδηγούσε το συμπόσιο, απέκλεισε τους δημοσιογράφους και όσους ήτο δυνατόν εκ των αντιδραστικών βιολόγων.
Ενώ το αντικείμενο αφορούσε την ανθρωπότητα -Biohazards in Biological Research- δεν έπρεπε κατά τον Berg αυτή να γνωρίζει τίποτα. Ασχολούνται όλοι με το Βιετνάμ, το watergate, τις δικτατορίες και διάφορες άλλες πολιτικολογίες. Ο mister Berg μετά το συνέδριο παραπονέθηκε -γνωστή τακτική- οτι ουσιώδεις παρατηρήσεις και σημειώσεις χάθηκαν. Σημειωτέον οτι δεν καθορίστηκαν ούτε οι απαραίτητοι κανόνες ασφαλείας των εργαστηρίων γιά τέτοιου είδους πειράματα που οποιαδήποτε στιγμή θα ήτο δυνατόν να γίνουν αίτια ανεξέλεγκτων θανατηφόρων πανδημιών. Εντός ελάχιστου χρονικού διαστήματος ο S.N. Cohen πειραματιζόμενος με πλασμίδια και με διαφορετική «τεχνοτροπία» από αυτή του Berg έκανε την γενετική μηχανική προσιτή σχεδόν στον «καθένα». Με ελάχιστες γνώσεις και απλές τεχνικές ποικίλα τμήματα DNA από απεριόριστο αριθμό οργανισμών και μικροοργανισμών ήτο δυνατόν να συνενωθούν και να δημιουργήσουν «υβρίδια» που ποτέ μέχρι τώρα η Φύση δεν επέτρεψε να δημιουργηθούν και φυσικά είχε σοβαρότατους λόγους γι’ αυτό.
Στην «Gordon Research Conference on Nucleic Acids» τον Ιούνιο του ’73 οι κίνδυνοι αποσιωπούνται και κανείς και πάλι δεν ενημερώνεται. Ακόμη και μεταξύ των ίδιων των βιολόγων επικρατούσε καχυποψία και μυστικότης καθ’ ομάδες. Μόνο ο E. Ziff αναφερόμενος στο συμπόσιο, δημοσιεύει τον Οκτώβριο του ’73 στο New Scientist τις επιφυλάξεις του: «Οι βιολογικές ιδιότητες DNA υβριδίων δεν έχουν εξετασθή και δεν μας είναι γνωστές ….μερικά, μάς καθιστούν ανήσυχους …. είναι ικανά να προκαλούν καρκινογένεση….. πιθανόν οι άνθρωποι να έχουν μηχανισμούς να προστατεύονται από τέτοιου είδους υβρίδια. Μέχρι όμως να αποδειχθεί, μία συνειδητή επιστημονική κοινότητα θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική στα πειράματα και στους σκοπούς των και θα πρέπει να λάβη κάθε προφύλαξη γιά το κοινό … Οι επιπτώσεις από την έκθεση σε (τεχνητούς) καρκινογόνους παράγοντες πιθανότατα θα εμφανισθούν μετά από χρόνια…». Οι Nathans και Weissman πίστευαν πως τέτοιες αποκαλύψεις θα οδηγούσαν πιθανόν σε περιορισμούς στα βιολογικά πειράματα που θα δυσκόλευαν την «πειραματική έρευνα» κάτι που δεν θα ήταν επιθυμητό. Το αποκορύφωμα της ασυνειδησίας εμφανίζεται στην πρόταση της M. Singer: «… δεν θα επιτρέψω ουσιώδη συζήτηση επί του θέματος των κινδύνων και των προφυλάξεων, αλλά μόνο να γίνουν προτάσεις … σε δέκαπέντε λεπτά θα κλείσει επί του θέματος η συζήτησις και θα ακολουθήσει «ψηφοφορία» δι’ ανατάσεως της χειρός… Κατόπιν θα προχωρήσουμε κατ’ ευθείαν στο κυρίως επιστημονικό θέμα …..». Εβραία στην καταγωγή και μητέρα τεσσάρων παιδιών η Singer θα έπρεπε άραγε να συμπεριφερθή κατ’ αυτόν τον τρόπο; Τότε, δεν υπήρχε σ’ αυτήν πρόσφατη ιστορική γνώση γιά τον χιτλερισμό; Της ίδιας καταγωγής ήταν και ο Berg και ο Cohen καιο ο Weisman και πολλοί άλλοι, ο μεγαλύτερος αριθμός των μετεχόντων. Τι συνέβαινε λοιπόν στα παρασκήνια των παρασκηνίων; Από τους 142 συμμετέχοντες οι 47 απεχώρησαν πριν από την ψηφοφορία. Μετά το τέλος του συμποσίου άνοιγαν εντελώς οι πύλες του βασιλείου του ολέθρου. Στην αρχή το «τοπίο» εξαίσιο. Ο όλεθρος γνωρίζει πολύ καλά και να παραπλανά και να κρύβεται και να χτυπά. Καλύτερα από οποιονδήποτε άνθρωπο που πέρασε από την Γη. Γονίδια Xenopus laevis σε κολοβακτηρίδια, pSC101 (plasmid Stanley Cohen 101), υβρίδια Drosophila + pSC101 + βακτηριοφάγοι (ευκαριοτικά-προκαριοτικά) κ.ο.κ. Πολύ αργά στην San Fransisco Chronicle μπορούσαν ορισμένοι να διαβάσουν και συνειδητοποιήσουν και αμέσως αδιαφορήσουν τα κάτωθι: «….. ημιτεχνητοί μικροοργανισμοί κατασκευασμένοι από εξέχοντες αμερικανούς επιστήμονες είναι δυνατόν να διαφύγουν από τα εργαστήρια και να αποτελέσουν ολέθριο κίνδυνο γιά τον γενικό πληθυσμό. …. Υπάρχει μεγάλη ανησυχία γιά το κατά πόσο αυτά τα τεχνητά πλασμίδια, ιοί, μπορούν να αποβούν ολέθρια μολύνοντας ανώτερους οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου…..» .
Σε ένα άλλο «συμπόσιο» και πάλι στο Asilomar τον Φεβρουάριο του ’75 ο David Baltimore παραπονέθηκε στον H. Lewis: «κάθε φορά που προσπαθείς να μιλήσεις σε κάποιον, κάποιο αυτί υπάρχει να ακούσει …. είναι τρομερό …. οι δημοσιογράφοι είναι δυνατόν να καταστρέψουν τα πειράματά μας! ως εκ τούτου θα κρατηθούν μακρυά…». Τι συνέβαινε από την πλευρά της «πολιτείας»; Ο Γενικός γραμματέας, τότε, του υπουργείου Υγείας, Παιδείας και κοινωνικών ασφαλίσεων Caspar Weinberger παρότρυνε τους βιολόγους προς την κατεύθυνση της γενετικής μηχανικής. Στο συμπόσιο του Asilomar του ’75 παρόλο οτι ακούσθηκε και η φωνή: «η άγνοια επί του «αντικειμένου» πρέπει να μας καθιστά εξαιρετικά προσεκτικούς…» στην ψηφοφορία μόνο ένας ήτο κατά της συνέχισης των ολεθροφόρων πειραμάτων, κάτω από τέτοιες συνθήκες. Το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας επιχορηγούσε τα εργαστήρια του ολέθρου με χρήματα αυτών εναντίον των οποίων έστρεφαν αυτόν τον όλεθρο. Κανένας από τους άμμεσα ενδιαφερόμενους, από τους ανθρώπους της Γής δεν είχε δικαίωμα ψήφου. Με αυτών την ζωή έπαιζαν θανάσιμα και τελεσίδικα. Τους απασχολούσε το embargo των πετρελαίων, η απαγωγή της Patricia Hearst, οτι ο Nixon οφείλει από τις φορολογικές του δηλώσεις 33.000 δολ. τα οποία είχε υποκλέψει, η δολοφονία της μητέρας του Martin Luther King, η «απαλλαγή» που εδόθη στον Nixon από τον Ford, το ότι στο Σικάγο σε μία χρονιά διεπράχθησαν 968 φόνοι, η δίκη του Haldeman, Ehrlichman και Mitchel, η εκπαίδευση Σαουδάραβων από αμερικανική εταιρεία γιά προστασία αμερικανικών συμφερόντων στην Σ. Αραβία, η κατάληψις της Καμπόδιας, η αποχώρησις (άτακτη) των Αμερικανών από το Ν. Βιετνάμ, οι διπλωματικές σχέσεις Ανατ. Γερμανίας – ΗΠΑ, το NATO και ο Haig, οι αποκαλύψεις γιά τον ρόλο της CIA στη Χιλή, η ελληνική «μεταπολίτευση», η εκθρόνισις του Halle Selassie, ο Antonio de Spinola, οι Εβραίοι και οι Άραβες, ο Μακάριος και το δημοψήφισμα, ο IRA η EEC η διαίρεση της Κυπρου, το κομμουνιστικό κόμμα της Ιταλίας, ο τρομοκράτης Carlos, η συνάντηση αμερικανών και σοβιετικών αστροναυτών, η δίκη των συνταγματαρχών, ο πάπας και η αγία μητέρα Ελισάβετ και πάμπολλες άλλες ημιανοησίες. Το ότι παρεβίαζαν και κατέστρεφαν την γενετική μας ουσία ούτε τους απασχολούσε -γιατί δεν το γνώριζαν- ούτε θα τους απασχολούσε -αν το γνώριζαν- καθότι είχαν τόσα άλλα ενδιαφέροντα να τους απασχολούν!… Έτσι τον Ιούνιο του ’76 στην πρώτη σελίδα του Boston Phoenix δημοσιεύεται άρθρο με επικεφαλίδα «Biohazards at Harvard» και υπότιτλο «επιστήμονες θα δημιουργήσουν νέες μορφές ζωής – αλλά πόσο ακίνδυνες θα είναι;» Το άρθρο μεταξύ άλλων ανέφερε ότι το κτίριο όπου βρίσκουμε τα βιολογικά εργαστήρια του Harvard ήτο ένα παλαιό και άκρως ακατάλληλο γιά βιολογική ασφάλεια κτίριο από κάθε άποψη. Επικίνδυνοι τεχνιτοί ιοί θα μπορούσαν να διαφύγουν οποιαδήποτε στιγμή με οποιοδήποτε τρόπο. «Το Harvard το επισκέπτονται άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο. Εαν ένας τέτοιος μικροοργανισμός διαφύγει, τότε δεν μιλάμε πλέον γιά μόλυνση στο Harvard αλλά γιά όλο τον κόσμο…». Η καθηγήτρια Ruth Hubbard όμως είχε διαφορετική γνώμη: «το να μεταφέρω το εργαστήριό μου -το να τα μαζέψω και να φύγω- δεν θα διορθώσει τίποτα….». Η αντίδραση προήλθε από τον δήμαρχο του Cambridge (όπου βρίσκεται το πανεπιστήμιο του Harvard) A. Velucci. Στο δημαρχείο οπου συγκέντρωσε αρκετούς δημότες, απαίτησε από τους επιστήμονες απαντήσεις, στην επιστημονική ορολογία των οποίων απήντησε απλά: «δεν καταλαβαίνουμε την αλφαβήτα σας. Μιλήστε απλά γιά να αντιληφθούμε τι συμβαίνει». Η M. Singer τηλεφωνούσε από την Ουάσιγκτων υπέρ των πειραμάτων. Η απάντηση του Velucci (ιταλικής καταγωγής) ήτο «γιά ποιό λόγο κάποιος από την Ουάσιγκτον θα δώση υποδείξεις στον δήμαρχο του Cambridge γιά το τι συμβαίνει στον δήμο του και στο πανεπιστήμιο Harvard;». Ενώ ο Velucci αντιδρούσε γιά τα «ατυχήματα» στο πανεπιστήμιο που βρίσκονταν μέσα στον δήμο του, η J. Hopson έγραφε γιά το πανεπιστήμιο του San Francisco «ιός ο οποίος δεν είναι δυνατόν να καταστραφεί -a true Andromeda strain- έχει δημιουργηθεί από πειραματικό ατύχημα σε εργαστήριο του S. Francisco»… Όταν φτάσαμε στο «Gorbach report» που ανέφερε οτι «45 ειδικοί επιστήμονες από τις ΗΠΑ και το εξωτερικό συμφώνησαν το κολοβακτηρίδιο Κ12 δεν ήτο φυσιολογικό επιδημικό παθογόνο και δεν θα έπρεπε με εργαστηριακές παρεμβάσεις γενετικής μηχανικής να μετατραπεί σε παθογόνο» ήταν πλέον πολύ αργά. Ήδη και ιδιωτικες εταιρείς ησχολούντο με γενετική μηχανική. Και άρχισε η λογοκρισία σε ότι αφορά αυτά τα πειράματα. Ο Itakura στο City of Hope του Los Angeles ανεκάλυπτε νέα μέθοδο κατασκευής τεχνιτών γονιδίων. Όσον αφορά τον Velucci έχασε την θέση του και οι δημότες τον χρόνο τους. Περίεργες επιδημίες άρχισαν να εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο σε ανθρώπους και ζώα. Σε αρκετές, απεδείχθη οτι το αίτιο δεν ήτο μόνο φυσικοί ιοί αλλά συνυπήρχαν και τεχνιτοί ιοί. Ένας νέος καρκινογόνος ιός εμφανίζεται απρόοπτα σε εργαστήριο του Texas (San Antonio). Βιολόγοι κατασκευάζουν ιό από μίξη ενός μη παθογόνου ιού baboon, και ενός επίσης μη παθογόνου ποντικών. Το νέο υβρίδιο προκαλούσε καρκίνο όχι μόνο σε ποντικούς αλλά και σε σκύλους και χιμπατζήδες καθώς και σε ανθρώπινα κύτταρα. Ο S. Kalter, διευθυντής του εργαστηρίου, έντρομος ανακοίνωνε: «Όταν οι χιμπατζήδες άρχισαν να πεθαίνουν τρομάξαμε. Θεέ μου, αν αυτός ο ιός προκαλεί θάνατο στα ζώα τι θα προκαλέση σε μας και τότε σε όλο τον κόσμο;». Το κογκρέσσο άφηνε ελεύθερες τις ιδιωτικές εταιρείες να κάνουν ο,τιδήποτε θα ήτο επικερδές. Στο τέλος του ’77 περισσότερα από 150 πειράματα ανασυνδιασμού DNA στην Ευρώπη και περισσότερα από 300 στις ΗΠΑ βρίσκονταν σε εξέλιξη. Διάφοροι «επιστημονικοί», ιδιωτικοί οργανισμοί όπως EMBO (European Molecular Biology Organization), ICSU (International Council of Scientific Unions), COGENE (Committee on Genetic Engineering), ESF, EMRC κ.ά. προστάτευαν τα πειράματα από το κοινό, από την ανθρωπότητα, αυτή την «ανόητη» ανθρωπότητα που δεν έχει κατάλληλο νοητικό επίπεδο γιά να αντιληφθεί…. Η επιβλητική φωνή των βιολόγων ήταν πάντα η ίδια: «Αφήστε μας ήσυχους. Γνωρίζουμε πολύ καλά τι κάνουμε.». Γιά να κλείσω όμως το άρθρο θα κάνω μία ερώτηση: Τι μπορούν να μας πουν γιά το AIDS και γιά ανάλογα νοσήματα που άρχισαν να ανατέλλουν σαν βιολογικές βόμβες στον ουρανό της ανθρωπότητος; Μπορεί να δώσει μία απάντηση ο R. Weinberg που διαλαλεί οτι είναι πλέον κυρίαρχος της φύσης; Δεν θα αναφερθώ στούς clones, απαιτεί ιδιαίτερο και εκτεταμένο κεφάλαιο …..
Η φωνή του δαίμονος δεν πείθει. Σήμερα τέτοιου είδους πειράματα γίνονται παντού. Προσπαθούν να διορθώσουν με γενετική μηχανική τα δεινά που προκάλεσαν με την γενετική μηχανική.
Σήμερα οποιαδήποτε τεχνητή μετάλλαξις επιχειρείται. Εντελώς άγνωστοι ανασυνδιασμοί που ποτέ δεν δημιουργήθηκαν από τη φύση ή τους απέρριψε ή από «ενδογενή» σοφία και γνώση δεν τους επεχείρησε, οι επιστήμονες τις «κατόρθωσαν» μέσα σε διάστημα μερικών ημερών. Οι μηχανισμοί ελέγχου φυσικών γονιδίων απ’ τους νόμους της φύσης δεν έχουν καμμία ισχύ στα τεχνητά παρείσακτα γονίδια που εισάγονται μέσα σ’ ένα βιολογικό σύστημα. Έτσι περιμένουμε το αποτέλεσμα δίχως τις περισσότερες φορές να έχουμε την παραμικρή ιδέα τι μπορεί να είναι. Η τεχνητή επίθεση στα σπερματοζωάρια μπορεί να προκαλέσει μακροχρόνια τις πιό αποτρόπαιες βίωσιμες ή μή χίμαιρες. Τεράστιες ποσότητες DNA παράγονται μέσω PCR. Πέραν τούτων επιχειρείται πυρετωδώς και παραγωγή τεχνητού πρωτο-πλάσματος. Ο Masuo Aizawa αναπτύσει «αποικίες» νευρικών κυττάρων, φιλοδοξώντας να κατασκευάσει τεχνητό «εγκέφαλο». Ο J. Szostak, ο G. Joyce, ο T. Cech, Douna κ.ά. προσπαθούν να κατασκευάσουν «τεχνιτή ζωή» πειραματιζόμενοι με RNA. Κάθε είδους πείραμα σε κάθε σχεδόν χώρα βρίσκετα σε εξέλιξη γιά να συμβάλλει στην εξέλιξη -πιστεύουν οι ερευνητές- ενώ προσωπικά πιστεύω γιά να αναστείλει την εξέλιξη και καταστρέψει στον προσεχή αιώνα ισως την ζωή όπως την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Ο Θεός πέθανε και ο άνθρωπος κάνει ό,τι θέλει. Λησμονεί όμως οτι ανήκε στη Βασιλεία του Θεού και δεν είναι δυνατόν παρά αφού τον δολοφόνησε να τον ακολουθήσει με μία ιδιόμορφη και πρωτοφανή πράξη αυτοχειρίας.
Η αλαζονική φωνή του R. Weinberg θα πλανάται πάνω από την έρημο: We are no longer the victims of biology but the masters of it…..
Η δική μου φωνή,
«………Μόνος εσύ το θέλησες να ορθωθείς αντίκρυ
στο μεγαλείο του θεού και της Δημιουργίας
Να βλασφημίσεις βάναυσα την Φύση την Αγία.
Μόνος λοιπόν θε να σταθείς
μπρός στα «τοκογλυφεία»
γιά να εισπράξεις την τιμή που εμίανες τα Θεία…..
…..
……

Αποφλοιώστε τους «ηγεμόνες» του κόσμου
κάτω από τα προσωπεία
όντα στυγερά, κινούμενοι θάνατοι
μαριονέττες ενός κραταιού Άδη
που έπαιξε με τα έργα τους
και κέρδισε τον κόσμο»
δεν θα ακούγεται πουθενά.

            Μανώλης Καπουσίδης* 1995

          ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ